در كتاب مكارم الاخلاق از اسحاق بن عمار نقل شده است كه: همراه امام صادق عليه السلام روان گشتم، در حالي كه با خود سخن مي گفت. سپس روي به قبله نهاد و دير زماني سجده كرد. سپس ديرگاهي گونه ي راستش را بر خاك چسباند و آن گاه خاك را از چهره اش زدود و بر مركبش سوار شد. به وي گفتم: «پدر و مادرم فدايت! كاري كردي كه تاكنون نديده بودم».

فرمود: «اي اسحاق! نعمتي از نعمت هاي خدا بر خويش را به ياد آوردم؛ پس خواستم كه خود را براي خدا كوچك سازم.» سپس فرمود: «اي اسحاق! خداوند به بنده اي نعمتي نداده كه وي آن را با سجده اي شكر گويد و خداي را در آن سجده سپاس گزارد، مگر اين كه پس از فراغت از آن، خداوند فرمان دهد كه نعمت افزون در هر دو سراي به وي عطا كنند».



[ صفحه 139]