«الذين هم علي صلاتهم دائمون؛ [1] آنها كه نمازهايشان را مرتبا به جا مي آورند.»

نمازگزاران همواره نمازشان را مي خوانند (برپا مي دارند) و هرگز نماز را ترك نمي كنند. اين نخستين ويژگي آنها است كه ارتباط مستمر با درگاه پروردگار متعال دارند و اين ارتباط از طريق نماز تأمين مي گردد.

نمازي كه انسان را از فحشاء و منكرات باز مي دارد، نمازي كه روح و جان انسان را پرورش مي دهد و او را همواره به ياد خدا مي اندازد يا وامي دارد. اين توجه مستمر، مانع از غفلت و غرور و فرو رفتن در شهوات و اسارت در چنگال شيطان و هواي نفس مي شود.

اصولا هر كار خيري آنگاه در انسان اثر مثبت مي گذارد كه تداوم داشته باشد، لذا در حديثي از پيغمبر اكرم صلي الله عليه و آله مي خوانيم: «ان أحب الأعمال الي الله مادام و ان قل؛ همانا محبوبترين اعمال در نزد خدا، عملي است كه مداومت داشته باشد، گر چه اندك باشد.»



[ صفحه 116]



پس نماز به عنوان عامل بازدارنده ي از طغيان، حرص، آز و بي طاقتي ذكر شده و به عنوان يكي از فلسفه ها و آثار نماز بيان گرديده است.

با توجه به اين كه گناهان بسياري از ناحيه ي حرص و ضعف اراده به وجود مي آيد و همچنين با توجه به نقش كنترل كننده و بازدارنده ي نماز از اين صفات رذيله، نتيجه مي گيريم كه نماز عامل مهمي براي پاكسازي روح از آلودگي ها خواهد بود. البته در صورتي كه مراقب انجام صحيح آن باشيم و همواره به طور مستمر با نماز پيوند برقرار كنيم؛ چرا كه اصولا نماز آنگاه اثر بخش است كه تداوم داشته باشد.



[ صفحه 118]