يكي از شرط هاي اساسي پذيرفته شدن نماز در نزد خداي متعال مسأله ي حضور قلب پيدا كردن در حين نماز است.

در آيات و روايات آمده كه ميزان قبولي نماز بستگي به ميزان توجه انسان در نماز دارد، يك مثال آسان: اگر شاگرد در كلاس درس باشد و معلم در حال درس دادن باشد و او حواسش جاي ديگر باشد و پيش معلم نباشد، چند ضرر عايد او مي شود:



[ صفحه 30]



1- چيزي از درس نمي فهمد.

2- يك ساعت عمرش به بيهوده رفته.

3- ضرر به حقوق معلم زده.

4- ضرر به خانواده خود زده.

5- ضرر به بيت المال زده.

در نماز هم همينطور؛ اگر نمازگزار حواسش جاي ديگري باشد چند ضرر نصيب او مي شود:

1- خداوند به او نظر نمي كند.

2- نماز او قبول نمي شود.

3- لذت از نماز نمي برد.

4- مانع گناهان نمي شود.

رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: يك ركعت نماز كسي كه متوجه خدا باشد بهتر از هزار ركعت كسي است كه از خدا غافل باشد. [1] .

امام صادق عليه السلام فرمودند: آن مقداري از نماز كه توجه قلبي داشته باشد بالا برده مي شود. [2] .

رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: هنگامي كه انسان براي نماز مي ايستد اگر همه ي توجه اش و قلبش به سوي خدا باشد، در حالي نمازش تمام مي شود كه مثل روزي است كه پاك به دنيا آمده. [3] .

رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: دو ركعت نماز همراه با تفكر و حضور قلب ارزشمندتر از يك شب زنده داري با دل سرگردان و بدون توجه است. [4] .



[ صفحه 31]



رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: خداوند به نمازي كه در آن حضور قلب نباشد نظر نخواهد كرد. [5] .

امام سجاد عليه السلام فرمود: همانا نماز بنده پذيرفته نمي شود مگر آنچه را كه با قلبش به نماز توجه كرد. [6] .

امام صادق عليه السلام فرمود: قسم به خدا از زندگي انسان پنجاه سال بگذرد او نماز خوانده باشد، ولي خداوند يك نماز او را قبول نمي كند چه چيزي سخت تر از اين. [7] .