من نمازم: صاحب من بايد تا سلام آخر كه سلام خداحافظي من است با من باشد؛ زيرا نماز، ملاقات خصوصي با خداوند است و حق ندارد در نيمه ي آن مرا رها كند و به ديگران بپردازد، مگر مضطر و ناچار شود؛ يعني جان و مال او و نمازگزاران و بندگان ديگر در خطر باشد.

من مهربانم وقتي كه بپا دارنده ي من، مرا محترم دانسته و اكرام كرده، چگونه من او و مال و جانش را محترم ندارم [1] و راضي شوم دشمن به يارم صدمه بزند من قدرشناسم راضي نيستم به خاطر من آزرده خاطر شود و به مشقت بيافتد.

[1] شكستن نماز جايز نيست، مگر موقعي كه بداند وضو نداشته و يا براي دفع خطر جاني و مالي از خود و ديگران باشد غير از جان و مال كفار حربي.