من نمازم: در ناز و نعمت و هنگام تمكن و قدرت شايستگان اهميت ويژه اي دارم. [1] .

توضيح: معمولا قدرت و نعمت و هنگامي كه وسائل عيش و نوش فراهم است مي تواند بازدارنده ي انسان از پرداختن به خود باشند. لذا بايد مراقب خود بود كه نماز و تزكيه مال كه زيربناي خودسازي است فراموش نشود و اگر امر خداوند فراموش شد و به جاي عبادت معصيت قرار گرفت و معصيت تكرار شد به سرنوشت مترفين دچار خواهند شد البته افراد صالح و پاكيزه وقتي كه به حكومت و قدرت و نعمت برسند نماز را در سرلوحه امور خود قرار مي دهند.