من نمازم: آنگاه كه در طبيعت، نشانه ي قدرت خداوند، موجب تنبه و بيداري جامعه مي شود (حوادثي چون ماه و خورشيد گرفتگي و زلزله و عوامل ويرانگر طبيعي پيش مي آيد) بايد خاكسار شوند و مرا كه بازگو كننده ي نظارت خداوند بر جهان هستم به پا دارند. [1] .

[ صفحه 44]

زيرا خداشناسان مانند انسان هاي كر و كور از آن آيات نمي گذرند. [2] .

[1] سجده، 15.

[2] و الذين اذا ذكروا بايات ربهم لم يخروا عليها صما و عميانا. (فرقان، 73)

توضيح: يكي از موارد بارز حوادث و آياتي كه مي تواند موجب بيداري و تنبه شود و به واسطه آنها يكنواختي جريان طبيعت با آن كه جريان طبيعي نيز آيه و نشانه است، پديد آمدن زلزله و گرفتگي ماه و خورشيد است كه جلوه كردن آيه اي فوق آيات قبلي است و نماز آيات خوانده مي شود تا آن كه از چرخاننده و مدير و مدبر جهان غافل نشويم و به حساب و كتاب امور خود دقيق تر رسيدگي كنيم و بيش از پيش خداوند را حاضر و ناظر خود بدانيم.