من نمازم: وقتي كه صاحب و بپادارنده ام به دستگاه آفرينش نگاه مي كند و اجرام بي جان و جاندار را مي بيند و آن همه نعمت، قدرت، حكمت، نظم و شوكت را مشاهده مي كند مي فهمد كه همه ي اينها در اختيار جسم يا جان و فكر بشر هستند. هم بهره ي جسماني از طبيعت مي گيرد و هم بهره فكري.

البته بهره ي فكري انسان مي تواند بسيار گسترده تر و مهم تر از هر چيز ديگر باشد.

فكر، تعقل مي كند و در اثر تعقل، روح به پرواز در مي آيد و مي خواهد سير در ملكوت كند و برتر از سماوات را دريابد.



[ صفحه 19]



مي بيند آن قدر آفريده شده ها وسيع و عظيم و بي نهايت هستند [1] كه خجالت زده سر را پايين انداخته و مي گويد بزرگ مرتبه است يگانه خالق جهان و جهانيان، و طبعا كرنش كرده و سر به خاك مي گذارد. [2] .

و من كه نماز هستم از اين شناخت سرچشمه مي گيرم، يعني برگزار كننده من چنان عظمتي را درك مي كند كه هيچ عظمتي را همانند او نمي داند.

برگزار كننده من مي بيند مردمي كه شناخت ندارند در برابر قدرتي كه مختصري فوق آنهاست تكريم و تعظيم مي كنند.