ياد و ذكر خدا از هر ياد و ذكري بهتر و جذاب تر است؛ زيرا هر لطف و هر زيبايي و هر چه قابل ذكر است از اوست، او خالق هر پديده و هر خوبي و محبوب افراد خردمند است.

او محبوب راه يافتگان است.

او مقصود انسان هاي كامل است.

ذكر او غذا و شفاي روح است.

قرآن فرموده: «اي مومنان خداوند را فراوان ياد كنيد (و از آن غفلت ننماييد.) [1] .

حتي بعد از مناسك حج كه تمام مناسك (اعمال) آن براي خدا انجام شده و جنبه ذكر دارد باز مي فرمايد: «و خدا را همان گونه كه پدران خود را ياد مي كنيد، بلكه شديدتر از آن ياد كنيد.» [2] و در سوره جمعه: «وقتي كه نماز تمام شد به دنبال معاش برويد و خداوند را زياد ياد كنيد تا رستگار شويد». [3] .