امام صادق عليه السلام مي فرمايد:

هر گاه براي نماز به قبله رو آوردي دنيا و آنچه در دنيا است و خلايق و آنچه كه دارند همه را فراموش كن و ناديده بگير و قلبت را از هر چيزي كه تو را از خدا غافل مي گرداند فارغ گردان و دور كن و عظمت و بزرگواري باري تعالي را با چشم قلب و بصيرتت معاينه كن و ببين و به ياد آور توقف و ايستادنت را مقابل پروردگار بزرگ در روزي كه هر كسي آنچه در دنيا از نيك و بد كرده مي بيند و آن روز بازگشت همه ي خلايق به جانب خداوند عالم كه حق محض است مي باشد كه ظلم و ستم به درگاه حكومت او راه ندارد. الحال كه چنين است هميشه بر پايه ي خوف و رجاء متوقف باش به طوري كه در تو ترس از عذاب خدا و اميد به رحمت واسعه و مغفرت او يكسان باشد، به طوري كه نه ترس از عذاب تو را مأيوس از مغفرت خداوند نمايد و نه اميد به رحمت و مغفرت او، تو را به گناه و معصيت او وا دارد.

و هر گاه تكبيرة الاحرام گفتي همه چيز را از آنچه كه در آسمان و زمين است در مقابل خداي كبير و متعال كوچك و ناچيز بشمار،



[ صفحه 94]



مگر كبريائي و بزرگي خداوند متعال را. زيرا خداي تعالي از قلب بنده ي خويش مطلع و آگاه است. اگر او تكبير بگويد و حال آن كه در قلب او عوارضي و موانعي از حقيقت تكبير وجود داشته باشد در اين صورت خداوند خطاب به او مي فرمايد:

اي دروغگو آيا با من خدعه مي كني؟ و مرا نيز همانند ديگر از خلايق من - العياذ بالله - فريب مي دهي؟!

سوگند به بزرگي و جلالم كه حلاوت و شيريني ذكر و مناجاتم را بر تو حرام مي نمايم و تو را از نزديك شدن به خودم محروم نموده و حايلي بين خود و تو قرار مي دهم تا توفيق قرب مرا پيدا نكني و سرور و خوشحالي مناجاتم را از تو سلب مي گردانم. [1] .