هشام بن حكم از حضرت موسي بن جعفر عليه السلام پرسيد: چرا نماز گزاران در ركوع مي گويند: «سبحان ربي العظيم و بحمده» ولي در سجود مي گويند: «سبحان ربي الاعلي و بحمده»؟

امام عليه السلام فرمود: اي هشام! وقتي كه رسول خدا صلي الله عليه و اله را به معراج بردند و در آن جا نماز گزارد و ذكر گفت و از عظمت خداوند ديد آنچه را كه ديد، بندهاي بدنش لرزيد و بدون اختيار به حال ركوع در آمد و در آن حال گفت: «سبحان ربي العظيم و بحمده» پروردگار بزرگ من، از هر عيب و نقصي پاك و منزه است و من مشغول ستايش او هستم.

و وقتي كه از آن حالت برخاست نظرش به عظمت خداي خود در مكان بلندتري كه از آن برتر تصور نمي شد افتاد و بدون اختيار صورت خود را بر خاك نهاد و گفت: «سبحان ربي الاعلي و بحمده» پروردگار من كه از همه كس برتر مي باشد و از هر عيب و نقصي پاك و منزه است و من مشغول ستايش او هستم.

پيامبر اكرم صلي الله عليه و اله اين كلمات را تكرار مي كرد تا پس از گفتن هفت مرتبه قدري از آن رعبي كه دلش را پر كرده بود كاسته شد به خاطر همين در امت او اين دو ذكر سنت شد.