البته شايسته است كه انسان مادامي كه از راهي ديگر مي تواند جلو تشتت افكار خود را بگيرد چشم فرو بستن را انتخاب نكند



[ صفحه 16]



بلكه در عين اين كه مراقب انديشه خويش است با چشم باز نماز كند و چشمش را به مهر و سجاده اش بدوزد و از نگاه كردن به پيرامون خود بپرهيزد فقط در صورتي كه با چشم باز از انجام وظيفه فرو ماند به ناچار ديده فرو بندد. زيرا نگاه كردن به محل سجده در حال قيام اگر چه مستحب است ولي در موردي كه نگاه كردن موجب پراكندگي افكار شود آنچه به وسيله نگاه از دست مي دهد از اين كار مستحبي اهميتش بيشتر است به ناچار از اين وظيفه استحبابي چشم بپوشد و ديدگان خود را فرو بندد.