غير از سجده هايي كه در نماز واجب و مستحب به جا مي آوريم سجده هاي خضوع و شكر، توصيه گرديده است. زيرا آن حالت، تقرب به خدا، و فرار و فرياد شيطان را سبب مي شود و برترين هيأت خضوع و تعبد را ارائه مي دهد. در روايتي از حضرت مهدي - عجل الله تعالي فرجه الشريف - چنين مي خوانيم:

«سجدة الشكر من الزم السنن و اوجبها: [1] .

سجده ي شكر از ضروري ترين سنت ها است.»

امام صادق عليه السلام فرمود: «هر وقت به ياد نعمتي از نعمت هاي پروردگار افتادي و در جايي بودي كه ديگري تو را نمي ديد، صورت خود را به زمين بچسبان و اگر در حضور ديگران بودي، كمي به نشانه ي تواضع در برابر نعمت



[ صفحه 128]



خدا، خم شو! [2] در روايت ديگري چنين آمده است: اگر [انسان هنگام يادآوري نعمت] جاي مناسبي براي سجده پيدا نمي كند، صورت بر كف دست بگذارد و سپاس خداوند به جاي آرد. [3] .

پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله سوار بر مركب از مسيري عبور مي كردند. ناگاه ياران متوجه شدند حضرتش ناقه را متوقف كرده، پياده شدند و پنج سجده به جاي آوردند. ياران پرسيدند: رمز اين عمل چيست؟ حضرت فرمودند: جبرئيل بر من نازل شد و پنج بشارت به من داد، در برابر هر يك، سجده ي شكري به جاي آوردم. [4] .

آري، روحيه ي سپاس گزاري در پيشگاه خدا، فضيلتي است در خور تحسين كه زيادت نعمت را در پي دارد.