ديگر بار، سخن از رحمت پايان ناپذير الهي است؛ زيرا استوانه ي اصلي تربيت در فرهنگ الهي، رحمت و محبت است. برخي معتقدند: صفت رحمان و رحيم در «بسمله» به راز عبوديت و آغاز كار با نام خدا اشاره دارد و در آغاز سوره ي حمد، بيانگر علت بايستگي انحصار حمد و سپاس در خدا است. [1] .