نخستين سخن در بارگاه آن يگانه، اين است كه: او بزرگ تر از هر چيز و برتر از هر گونه وصف است. بنابراين، حال، كه به گفت و گو با او ايستاده ايم، بايد از اشتغال به هر چيز ديگر - كه جملگي فروترند - بپرهيزيم.

«الله اكبر»، پاسخي است بر پرسش هايي فراوان در محور عبادت و عبوديت؛ سؤال هايي از قبيل چرا او را بپرستيم؟ زيرا «الله اكبر»، چرا با او راز و نياز كنيم؟ زيرا...، چرا بايد ساير كارهاي خود را كنار بگذاريم و روزي چند بار به نماز بايستيم؟ زيرا...، نبايد از هيچ تهديدي در راه او بهراسيم؟ زيرا «الله اكبر» علاوه بر زبان، عمل و جان نمازگزار نيز بايد به بزرگي خدا شهادت دهند و همه چيز را جز او حقير انگارند، در غير اين صورت، به فرموده ي امام صادق عليه السلام به او از سوي خدا خطاب مي شود: «اي دروغگو! آيا با من خدعه مي كني؟ به عزت و جلالم سوگند، تو را از حلاوت گفت و گو با خودم محروم مي كنم.» [1] .



[ صفحه 112]



اين شعار اساسي و كوتاه در مقدمات نماز پيش از پنجاه بار و در متن نماز حدودا هشتاد و پنج بار به صورت واجب و مستحب تكرار مي شود، تا تجسم عظمت خالق در دل نمازگزار، هر كه جز او را در ديده ي وي حقير گرداند و به تمام آنچه جز او است بي اعتنا باشد و نمازگزار مصداق اين سخن از كلام اميرمؤمنان عليه السلام شود كه فرمود:

«عظم الخالق في انفسهم فصغر مادونه في اعينهم» [2] .