آري، هيچ شعاري شكننده تر از نغمه ي توحيدي اذان نيست و هيچ شعوري سازنده تر از تبيين موضع فكري و سياسي بر فراز تريبون هاي سنتي، تصور نمي گردد. پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم فرمود:

«يغفر للمؤذن مد صوته و بصره و يصدقه كل رطب و يابس و له من كل من يصلي باذانه حسنة؛ [1] بخشيده مي شود براي مؤذن به مقداري كه صدايش برسد و چشمش كار كند و هر تر و خشكي او را تصديق مي كنند و براي او در برابر هر كسي كه با اذان او به نماز مي ايستد حسنه اي منظور مي گردد.»

در حديثي نبوي مي خوانيم:

«گوشت و خون اذان گويان بر آتش حرام است و هر مؤذني، هفت سال با نيت خالص، اذان سر دهد، از آتش دوزخ برهد.» [2] .

حضرتش در گهر گفتاري ديگر، سرافرازترين كسان را، روز قيامت، مؤذنان، برمي شمارد [3] و در روايت ديگر مي فرمايد:



[ صفحه 91]



«پس از انبيا و شهيدان، مؤذنان وارد بهشت مي شوند و هيچ عملي برتر از اذان نيست، مگر جهاد در راه خدا». [4] .