در رواياتي فراوان، اظهار اميدواري شده كه نمازخوان، اگر مبتلا به فساد اخلاقي باشد، به تدريج تحت تأثير معنويت نماز، اصلاح مي گردد و اين دو با هم قابل ادامه نيستند. در روايتي چنين مي خوانيم: «جواني از انصار كه در صف جماعت با پيامبر نماز مي خواند، مبتلا به فساد اخلاقي بود. ياران پيامبر با شنيدن اين آيه كه: نماز، انسان را از فحشا و منكر بازمي دارد، [1] احوال اين جوان را گزارش كردند، حضرت فرمودند:

«ان صلاته تنهاه يوما ما: در آينده، نماز بر او تأثير مي گذارد و به صلاحش وامي دارد.» ديري نپاييد كه توبه كرد و روي به نيكي آورد. [2] .



[ صفحه 86]



آري، به فرموده ي قرآن، تاركان نماز، همان گنهكارانند كه وقتي از آنان مي پرسند: چه چيز، شما را اهل دوزخ گردانيد؟ مي گويند: ما نماز نمي خوانديم. [3] آنان، در آن جهان، حسرت خويش را چنين عيان مي سازند: «رب ارجعون: خدايا! مرا بازگردان، تا نمازهايي كه نخواندم، بخوانم! اما به او پاسخ منفي داده مي شود. [4] و چه نيكو فرمود رهبر كبير انقلاب اسلامي؛ حضرت امام خميني - قدس سره -:

«هر چه پرونده [جرم و جنايت] پيدا كنيد، پرونده ي بي نمازها است.» [5] .



[ صفحه 87]