معناي «قنوت»، اطاعت، دعا، توجه به خدا و خشوع در نماز است. و در نماز، يكي از مستحبات است كه دست را تا مقابل صورت آورده و دعا كنند. گرچه مرحوم صدوق، آن را واجب دانسته است.

طبق روايات، در نماز جمعه و نماز صبح و مغرب، تأكيد بيشتر شده است. در قنوت دعاي خاصي لازم نيست و به فرموده ي امام صادق عليه السلام هر دعايي كه بر زبان جاري شد خوب است، [1] ولي برخي دعاها سفارش بيشتر شده است.

رسول خدا صلي الله عليه و آله سفارش كرده كه در نمازها، قنوت را طول دهيد و اين را سبب آساني وقوف انسان در مراحل حسابرسي قيامت دانسته است: «اطولكم قنوتا في دار الدنيا اطولكم راحة يوم القيامة في الموقف» [2] و نيز در روايت است كه بهترين نماز، آن است كه قنوتش طولاني تر باشد. [3] .

در قنوت، كه حالت نيايش و طلب حاجت از خداست، هر چه دعاهاي بهتر و خواستني هاي متعالي تر ذكر شود، بهتر است. برخي از علما (حاج ملاهادي سبزواري) در قنوت نماز شب خود، دعاي «جوشن كبير» را مي خواند. كه بسي طولاني است و شامل هزار نام و صفت خداوند است. اينگونه نماز، نشان عشق به خدا و علاقه به مناجات با اوست.



[ صفحه 186]