آگاهي از سجده ي اولياء الهي، الهام بخش خضوع و خشوع و عبادت است.

اينك به چند نمونه اشاره مي كنيم:

امام سجاد عليه السلام سجده هاي خود را به قدري با توجه و تكرار نام خدا انجام



[ صفحه 178]



مي داد، كه هر گاه سربلند مي كرد، بدن مباركش خيس عرق بود. [1] .

امام كاظم عليه السلام بعد از نماز صبح، سر بر خاك مي نهاد و تا روز بلند مي شد، در حال سجود بود. [2] .

دليل آنكه حضرت ابراهيم عليه السلام مقام «خليل اللهي» رسيد، سجده هاي طولاني او بود. [3] .

سلمان فارسي مي گفت: اگر سجود نبود، من آرزوي مرگ مي كردم. [4] (يعني از زندگي دنيا تنها سجده را دوست دارم)

حضرت موسي عليه السلام پس از هر نماز نافله، سمت راست و چپ صورت خود را بر خاك مي ماليد. [5] .

شخصي مي گويد: امام صادق عليه السلام را ديدم كه در حال سجده، پانصد مرتبه ذكر «سبحان الله» را تكرار مي كرد. [6] .

دليل آن كه به امام چهارم، لقب «سجاد» داده شده، اين بود كه اثر سجود، در همه ي مواضع هفتگانه ي امام ديده مي شد. [7] .

قرآن، اصحاب رسول خدا عليه السلام را چنين توصيف مي كند كه: بر كافران، سخت و شديدند، ولي با خود، نرم و مهربان. آنان را اهل ركوع و سجود



[ صفحه 179]



مي بيني، در پي فضل و رضايت الهي هستند، اثر سجود، در سيمايشان آشكار است: «سيماهم في وجوههم من أثر السجود» [8] .