سجده، نشان تذلل و خاكساري در برابر خداوند و عاليترين درجه ي عبوديت است.

انسان، با سجده، خود را همرنگ با هستي مي كند «و لله يسجد ما في السموت و ما في الأرض» [1] .

سجده، بهترين حالتي است كه انسان به خدا نزديك مي شود.

سجده، رمز دوران هاي چهارگانه زندگي انسان است، علي عليه السلام مي فرمايد: سجده ي اول، يعني اينكه از خاكم، سر برداشتن، رمز زندگي دنيايي است. سجده ي دوم، رمز مردن و به خاك خفتن است، سر برداشتن، رمز محشور شدن است. [2] و اين مضمون اين آيه است كه: شما را از خاك آفريديم و به خاك برمي گردانيم و بار ديگر از خاك، بيرونتان مي آوريم. [3] .

چون سجده، نشان عبوديت است، پس سجده بر خوردني ها و پوشيدني ها ممنوع است. زيرا مردم در حال قرب به خدا، نبايد به چيزي سجده كنند كه (در غير حال نماز) بنده ي آنند...! [4] .

سجده براي غير خدا جايز نيست. [5] اگر برادران يوسف هم در برابر او به سجده افتادند، در حقيقت عبادت براي خدا و سپاس به درگاه او بود كه يوسف را از قعر چاه به آن عزت و شوكت رسانده بود. [6] .



[ صفحه 176]