اميرالمؤمنين عليه السلام آن قدر ركوع طولاني داشت كه عرق از ساق پاي او جاري و زير قدم هاي مباركش تر مي شد. [1] .

شخصي وارد منزل امام صادق عليه السلام شد، ديد كه امام در حال ركوع، به تسبيح خدا مشغول است و تا 60 مرتبه، تسبيح را تكرار نمود. [2] .



[ صفحه 174]



در حديث ديگري آمده است كه امام صادق عليه السلام ذكر خدا را در ركوع و سجود، بيش از 30 بار تكرار مي كرد. [3] .

فيض كاشاني مي افزايد: تكرار تسبيح بيش از 30 بار، در نماز جماعت بود. از اينكه امام، بايد مراعات حال ضعيف تران را بنمايد، معلوم مي شود كه شركت كنندگان در نماز، همه خواهان اين طول دادن بودند.

در ركوع مي گوييم: سبحان ربي العظيم و بحمده، و خداي بزرگ را تسبيح و ستايش مي كنيم. وقتي آيه ي «فسبح باسم ربك العظيم» [4] نازل شد، پيامبر فرمود: «اجعلوها في ركوعكم» [5] .

همراه با فرشتگان

فرشتگان خدا، همواره در حال پرستش خدايند، برخي همواره در ركوع، و بعضي هميشه در سجود و تسبيح. اين كلام علي عليه السلام در نهج البلاغه است:

«منهم سجود لايركعون و ركوع لاينتصبون و صافون لايتزايلون و مسبحون لايسئمون» [6] عده اي از آنان همواره در ركوع اند و سجود، وصف كشيدگان و تسبيح گويان بدون خستگي.

نمازگزاراني كه به ركوع مي پردازند، همصف و هماهنگ با فرشتگان الهي اند، بلكه با همه ي ذرات عالم وجود، كه به تسبيح خداي سبحان مشغولند. [7] و چه عزتي از اين بالاتر! و چه غفلتي بالاتر از اينكه كساني با نماز و ركوع و سجود، بيگانه باشند!...



[ صفحه 175]