ركوع آن است كه پس از پايان سوره، به نيت تعظيم خدا و فروتني در برابر فرمان و عظمت پروردگار، تا حدي خم شويم كه دست ها به زانوها برسد، كمر، صاف باشد، گردن، كشيده باشد، گويا نمازگزار، حاضر است كه در راه خدا، گردنش زده شود. [1] در هر ركعت، يك ركوع لازم است، مگر نماز ميت كه بي ركوع است، و نماز آيات، كه هر ركعت پنج ركوع دارد.

ركوع، كه از اركان نماز است و كم يا زياد شدن آن، چه به عمد يا سهو، نماز را باطل مي كند، از بهترين نوع اظهار بندگي است.

ركوع، ادب است و سجود، قرب و كساني به خدا نزديك مي شوند كه در اظهار ادب، كوتاهي نكرده باشند. اين، مضمون كلام امام صادق عليه السلام است كه فرمود: «و في الركوع ادب و في السجود قرب و من لايحسن الادب لايصلح للقرب» [2] .

در روايات، نمونه هايي از ركوع و سجود پيشوايان نقل شده كه انسان از ركوع خود، شرمنده مي شود.