خواندن حمد و سوره، بايد در حال آرامش بدن باشد، و قرائت صحيح انجام گيرد و تلفظ اين كلمات، كه به زبان بين المللي اسلام (عربي) است،بي



[ صفحه 172]



غلط باشد. البته فرا گرفتن قرائت صحيح، چندان مشكل هم نيست، اندكي همت و پشتكار مي خواهد.

عربي، زبان اسلام و قرآن است. همچنان كه هر خلباني، در هر جاي دنيا، هنگام تماس با برج فرودگاه، به انگليسي صحبت مي كند، نماز كه يك پرواز روحي و معراج معنوي براي مؤمنان است، جملاتش كه گوياي ارتباط با آفريدگار است، بايد به عربي صحيح ادا شود.

هنگام نماز، بايد حضور قلب و تمركز فكر داشت. خوب است نگاه انسان به جاي سجده باشد و با خشوع قلبي ادا شود. قرآن، مؤمناني را رستگار مي داند كه در نمازشان «خاشع» باشند، [1] يعني به خدا و عظمت او متوجه و آگاه باشند و متناسب با آن احساس عظمت، حالت روحي و جسمي داشته باشند.

رسول خدا صلي الله عليه و آله شخصي را ديد كه در نماز، با ريش خود بازي مي كند: فرمود: اگر توجهش به نماز بود، و خشوع قلبي داشت، چنين نماز نمي خواند. [2] .

البته در درستي نماز، خشوع و حضور قلب، يك گوشه ي كار است، رعايت امانت نسبت به حقوق ديگران هم، جاي خود دارد.

علي عليه السلام به كميل فرمود:

دقت كن كه در چه لباسي و مكاني نماز مي خواني. اگر لباس و مكان تو از درآمدهاي حلال نباشد، نمازت قبول نيست. [3] .



[ صفحه 173]