با نام و ياري خداي بخشنده و مهربان، شروع مي كنيم:

خدايي كه لطفش به همه است، مهرش همگاني و هميشگي است. ديگران، يا لطفي ندارند، يا هميشه ندارند، يا به همه ندارند، يا هدفشان مهرباني نيست. ولي خداوند، حتي آفريدنش بر اساس لطف و مهرباني است: «الا من رحم ربك و لذلك خلقهم» [1] اگر برخي مشمول رحمت پروردگار نمي شوند، بستگي به خودشان دارد.

اگر آب دريا به توپي نفوذ نكرد، دريا تقصيري ندارد، توپ، دربسته است. اگر نور خورشيد، از ديواري عبور نكرد، به خاطر عدم قابليت ديوار است نه نور.

رحمت الهي گسترده است، ولي گاهي كساني با كار و فكر باطل خود، رحمت را به روي خود مي بندند.

بسم الله در اول هر كار، رمز عشق به خدا و توكل بر او و استمداد از او و وابستگي به اوست.



[ صفحه 154]



بسم الله، چنگ زدن و اعتصام، به نام الهام بخش خداوند، و گريز از وسوسه هاي شيطان است.

بسم الله، در رأس تمام كتاب هاي آسماني بوده، [2] و پيامبران نيز، شروع كارشان به نام الله بوده است. [3] اين كار، انسان را در پناه و حفاظت خدا قرار مي دهد و آن كه به خدا پناهنده شود، به راه مستقيم، رهنمون مي شود: «و من يعتصم بالله فقد هدي الي صرط مستقيم» [4] .

بسم الله، نشان بندگي خدا و وابستگي به اوست، يعني اينكه: خدايا، تو را فراموش نكرده ام، در هر كارم با نام تو آغاز مي كنم، خود را بيمه مي سازم و به كمك تو شيطان را فراري مي دهم.

امام صادق عليه السلام فرمود: بسم الله، تاج سوره هاست. [5] و نشانه ي امان و رحمت است. و در اول سوره ي برائت كه بسم الله نيامده، چون برائت و بيزاري از كفار است و اين نبايد همراه با رحمت باشد. [6] در حديث است كه هر كار را، حتي نوشتن يك بيعت شعر را با بسم الله انجام دهيد، و اينكه: هر كاري با ياد خدا نباشد، به اتمام نمي رسد. [7] .