اگر اخلاص و دلسوزي در كار باشد، انسان دنبال كارهاي لازم و زمين مانده مي رود كه خلاء آن محسوس است و كسي نيست كه انجامش دهد، چون نام و ناني ندارد يا مهم به حساب نمي آيد.

براي ساختمان، شيشه و قفسه و پرده هم لازم است، حمام و دستشويي هم.

در يك سفره، هم غذا و گوشت و... لازم است، هم نمك. افراد بااخلاص، از انجام كارهاي زمين مانده ابايي ندارند و به كوچكي و بزرگي آن هم نمي نگرند و معتقدند گاهي خداوند، به كارهاي خوب كوچك، بركت و آثار بزرگي مي بخشد.

علامه ي طباطبايي (ره) وقتي از حوزه ي علميه نجف به قم آمد، ديد كه درس فقه و اصول بسيار است ولي درس تفسير و فلسفه گفته نمي شود. شروع به تدريس اين دو علم كرد. هر چند عده اي از روي خيرخواهي، اعتراض



[ صفحه 144]



مي كردند كه اين كار، با شأن مرجعيت آينده سازگار نيست ولي او، بنا به تشخيص نياز و مصلحت حوزه، به تفسير و فلسفه پرداخت و «الميزان» را تأليف كرد.

آري... لطف خداوند، به اخلاص افراد است، نه عنوان.