در انجام وظيفه، براي اهل اخلاص، تفاوتي نمي كند كه مردم از او استقبال كنند يا با بي اعتنايي برخورد نمايند. ستايش و انتقاد در نظر آنان يكسان مي باشد. اگر كسي از استقبال مردم شاد شود و از بي اعتنايي شان دلسرد گردد، نشان ضعف اخلاص است. البته ممكن است كسي توجيه كند كه خوشحالي من از آن جهت است كه مردم دور حق جمع مي شوند و ناراحتي ام از سردي مردم نسبت به دين و ايمان است، ولي گذشته از اين توجيه، بايد ديد در دل چه مي گذرد.

اميرالمؤمنين عليه السلام فرموده است:

«للمرائي ثلاث علامات: يكسل اذا كان وحده و ينشط اذا كان في الناس، و



[ صفحه 140]



يزيد في العمل اذا اثني عليه و ينقص اذا ذم» [1] رياكار، سه نشان دارد: وقتي تنهاست، با كسالت و بي حالي است، وقتي با مردم است، نشاط (در عبادت و عمل) پيدا مي كند، اگر تعريفش كنند، كار بيشتري مي كند، و اگر بدگويي كنند، كم كاري مي كند.

خداوند، ما را از اين بيماري خطرناك، مصون دارد و همچون پزشكاني نباشيم كه با مرضي از دنيا مي روند كه خود، متخصص درمان آنند! و چنين مباد كه ما درباره ي اخلاص بنويسيم ولي خود، با ريا و شرك از دنيا برويم.