كساني هدف هاي دنيوي و غيرالهي دارند كه دنيا در نظرشان بيش از آنچه كه بايد، ارزش دارد. در صورتي كه براي افراد بصير، دنيا در مقابل آخرت و مردم در برابر خدا، چندان ارزشي ندارد كه براي آن كار كنند. تعبيراتي در قرآن است كه بي ارزشي و فريبندگي و جلوه هاي زودگذر و غرور آفريني دنيا را به ياد مي آورد و از دنيا، به عنوان هايي همچون: «متاع الغرور»، «لعب و لهو»، «زهرة الحياة الدنيا» و «متاع الدنيا قليل» ياد مي كند. اين گونه تعبيرات، از كسي است كه آفريدگار هستي است و به ماهيت دنيا بهتر از ديگران واقف است. كسي مي تواند به اخلاص دست يابد كه فريفته و مفتون دنيا و علاقمند به آن نباشد.