افراد خوش باطن و خوش نيت، در دلها جا دارند و حتي اگر خلافي هم بكنند، به خاطر صفا و حسن نيت، زندگي شان تلخ نمي شود و مردم دوستشان



[ صفحه 123]



دارند.

علي عليه السلام فرموده است: «من حسنت نيته كثرت مثوبته و طابت عيشته و جعت مودته» [1] هر كه داراي حسن نيت باشد، موقعيت او بيشتر و زندگيش پاك تر مي شود و دوستي با او لازم است.

اين از جهت آثار خوب نيت صالح بود. برعكس، اگر نيت ها ناسالم و شوم باشد. عوارض آن دامنگير خود انسان مي شود و غير از عقوبت هاي اخروي، بلاهاي اجتماعي هم در پي دارد.

علي عليه السلام مي فرمايد: «اذا فسدت النية وقعت البليه» [2] .

هر گاه نيت، خراب شود، بلا فرود مي آيد.

نيت هاي قوي و انگيزه هاي خوب، حتي از بدن هاي ناتوان هم كارهاي مهم مي كشد. اگر انگيزه، نيرومند و الهي باشد، نه خستگي در كار است، نه نوميدي و دلسردي. به همين جهت، در هيچ يك از اولياء خدا، خودباختگي و ضعف اعصاب، حتي در پيري ديده نمي شود، چرا كه دل و جانشان با نيت هاي خالص الهي سرشار است و از او مدد مي گيرند و در برابر همه ي مشكلات و بحران ها و دشمن ها و قدرت ها مي ايستند. نمونه اش، امام امت (قدس سره) كه دلي آرام به ياد خدا داشت و ابرقدرت ها را به زانو درآورد.

امام حسين عليه السلام روز عاشورا، كه با آن همه داغ ها و شهادت ها روبرو بود و اسارت خانواده ي خويش را پيش بيني مي كرد، هر چه تنهاتر مي شد و يارانش به شهادت مي رسيدند، خودش چهره اي برافروخته تر از عشق مي يافت و به خداوند تكيه داشت و مي فرمود: «هون علي انه بعين الله» آنچه اين شدائد را



[ صفحه 124]



بر من آسان مي كند آن است كه مي بينم همه در محضر خداوند است و او مي بيند و شاهد است.

علي عليه السلام فرموده است:

«ما ضعف بدن عما قويت عليه النية» [3] وقتي نيت بر چيزي، قوي و استوار باشد، بدن احساس ضعف نمي كند.

شايد اين اشاره به آثار رواني و روحي نيت در رفتار و عمل انسان باشد.