گفتن اذان و اقامه نيز از كارهاي پيش از نماز و زمينه ساز توجه بيشتر به خداوند در نماز است.

اذان، شعاري است سكوت شكن، موزون، كوتاه، پرمحتوا و سازنده، كه دربردارنده ي اساسي ترين پايه هاي اعتقادي و جهت گيري عملي مسلمان است.

اذان، اعلام موجوديت اسلام، معرفي عقايد و اعمال مسلمانان و فرياد عليه معبودهاي خيالي است.

اذان، نشانه ي باز بودن فضاي تبليغات، و اعلام مواضع فكري مسلمين به صورت روشن و صريح است.

اين شعار توحيدي، اولين جملاتي است كه در گوش نوزاد خوانده مي شود و نخستين درسهاي خدايي را به او منتقل مي سازد و براي بزرگان نيز، همواره عامل هشياري و بيداري از غفلت است.

اذان، تنها صدايي است كه به آسمانيان مي رسد. [1] .

اذان، صدايي است كه شيطان ها را به فرار و دلهره وامي دارد. [2] سفارش شده كه در خانه ها، به خصوص هنگام بيماري، اذان بگوئيد و بكوشيد كه با صداي زيبا باشد.

در حديثي رسول خدا صلي الله عليه و آله فرموده است:

«سيأتي علي الناس زمان يتركون الاذان علي ضعفائهم» [3] زماني خواهد



[ صفحه 110]



آمد كه اذان را تحقير كرده و آن را به افراد ناتوان مي سپرند.

در حديث است: روز قيامت، كه بيشتر مردم از خجالت سرافكنده اند، اذان گويان با سرافرازي تمام، با قامتي برافراشته محشور مي شوند. [4] قامت بلند آنان نشانه ي مقام رفيع است. مؤذن، در اجر و پاداش، با كساني كه به خاطر اذان او به نماز آيند، شريك است.