نورانيت و صفاي باطني كه در سايه وضو پديد مي آيد، بسيار ارزشمند است. از اين رو، در روايات، تأكيد شده كه انسان همواره با وضو باشد، وضو به نور تشبيه شده [1] و خوابيدن با وضو همچون احياء و شب زنده داري به حساب آمده است. [2] .

براي دعا، تلاوت قرآن، زيارت و بسياري از كارهاي نيك و عبادي،



[ صفحه 103]



سفارش به داشتن وضو شده است. [3] بدون وضو، دست زدن به آيات قرآن و نام هاي خدا و پيامبر و ائمه عليهم السلام ممنوع است. [4] حتي اگر نام خدا به صورت هاي مختلف و آرم نهادها و مؤسسات درآيد، (مثل آرم جمهوري اسلامي) همين حكم را دارد.

وضو، به منزله ي اجازه ي ورود به حضور پروردگار است و براي قسمت هاي مختلف آن هم دعاهاي خاصي در كتب بيان شده است. مسائل وضو بسيار است كه در اين مجموعه نمي گنجد. ولي ناگفته نماند كه مصرف آب در وضو، اگر به حد اسراف برسد حرام است. رسول خدا صلي الله عليه و آله فرموده است: «الوضوء مد و الغسل صاع و سيأتي اقوام يستقلون ذلك فاولئك علي خلاف سنتي» [5] .

براي وضو ده سير آب و براي غسل، سه كيلو آب كافي است. ولي افرادي در آينده مي آيند كه اين مقدار را كم مي شمارند و آب زياد مصرف خواهند كرد كه آنها برخلاف راه من مي روند.

طهارت براي نماز، مراحلي دارد:

1- طهارت ظاهر از نجاسات و آلودگي ها.

2- طهارت اعضا از گناهان و جرائم.

3- طهارت روح از مفاسد اخلاقي. [6] آن گونه كه در دعاها مي خوانيم: «الهي طهر قلبي من الشرك» خدايا دلم را از شرك، پاك ساز. وقتي در نماز، لازم باشد كه لباس و بدن از آلودگي ها پاك باشد، آيا لازم تر آن نيست كه دل و جان، از كبر و ريا و حسد و كينه هم پاك باشد؟ و آيا دوگانگي ظاهر از باطن،



[ صفحه 104]



نوعي نفاق نيست؟