نمازگزار، بايد براي انجام اين عبادت، كسب طهارت كند، گاهي با وضو يا غسل، و در شرايطي هم تيمم مي كند. وضو جزء ايمان است و به تعبير امام باقر عليه السلام نماز بدون وضو، نماز نيست: «لا صلاة الا بطهور» [1] و در برخي روايات، از وضو به عنوان «كليد ايمان» و «نصف ايمان» تعبير شده است. [2] .

امام رضا عليه السلام بيان جالبي درباره وضو دارد و مي فرمايد:

1- «لان يكون العبد طاهرا اذا قام بين يدي الجبار عند مناجاته» وضو، يك ادب در برابر خداست تا بنده، هنگام نماز، وقتي در برابر خداوند مي ايستد



[ صفحه 102]



پاك باشد.

2- «نقيا من الادناس و النجاسة» از آلودگي ها و پليدي، پاكيزه باشد.

3- «مع ما فيه من ذهاب الكسل و طرد النعاس» به علاوه، در وضو، از بين رفتن كسالت و طرد خواب آلودگي (و ايجاد نشاط) است.

4- «و تزكية الفؤاد للقيام بين يدي الجبار» [3] و دل و روح را آماده ي ايستادن در برابر پروردگار مي سازد.

امام در اين حديث شريف، به همه ي ابعاد جسمي و روحي وضو، يعني نظافت و پاكي و آمادگي روح و كسب نشاط عبادت و پديد آوردن زمينه معنوي عبادت اشاره فرموده است.

مرحوم فيض كاشاني مي گويد:

يكباره برخاستن از ماديت و كوچ به معنويت مشكل است، ولي وضو گرفتن، انسان را كم كم آماده مي سازد. [4] .