سؤال: مگر خداوند به تشكر ما نياز دارد؟

جواب: هرگز! قدرداني از يك لطف، ارزشي براي ماست و نشانه ي انصاف ماست، نه اينكه نشان نياز خدا به نماز ما باشد، اگر معلمي به شاگردش گفت: از



[ صفحه 86]



زحمات من قدرداني كنيد و خوب درس بخوانيد، شاگرد نبايد خيال كند كه خوب درس خواندن او و قدرداني، مورد نياز معلم است، بلكه كمال شاگرد را مي رساند.

سؤال: اگر بناست از نعمت هاي الهي تشكر كنيم، چرا حتما نماز بخوانيم؟

جواب: وقتي اصل لزوم تشكر را قبول كرديم، چگونگي آن بايد طبق دستور باشد. وقتي مراجعه ي بيماري به پزشك، ضروري تشخيص داده شد، چگونگي مصرف دارو، تابع دستور پزشك است. براي اينكه در تشكرها سردرگم نشويم و ياوه نگوييم، بايد طبق خواسته ي خدا سپاس انجام دهيم. يك خلبان، همين كه پرواز را پذيرفت، در هر كجاي دنيا كه خواست؛ با برج مراقبت تماس بگيرد، بايد به زبان انگليسي سخن بگويد. پس نحوه ي تشكر را بايد از دستور الهي و اولياء خدا فرابگيريم.

سؤال: تشكر در برابر نعمت ها درست، ولي آنكه در ميان ناگواري ها زندگي مي كند، او چرا بايد تشكر كند؟

جواب: اولا: بيشتر ناراحتي ها به دست خود ما فراهم مي آيد، مثلا با رعايت نكردن بهداشت، مريض مي شويم، و با درس نخواندن و تنبلي، دچار ركود در زندگي مي گرديم، در انتخاب دوست، دقت نمي كنيم، گرفتار مي شويم و...

ثانيا: ناگواري ها هم خوب است، چرا كه انسان را به تلاش وامي دارد و استعدادها را شكوفا مي سازد.

ثالثا: تلخي ها را بايد در كنار شيريني ها حساب كرد و بلاها را در كنار نعمت هاي بيشمار ديد.

رابعا: گاهي سختي ها و بلاها، باعث كمال روح و صيقل خوردن جان و



[ صفحه 87]



سبب ترقي معنوي مي شود و دلها از غيرخدا بريده، به او متوجه مي شود.