بي شك، گناهان، آثار خوب عبادات را از بين مي برند. كشاورزي كه پس از ماهها تلاش و زحمت در راه به ثمر رساندن مزرعه و باغ، در اثر يك غفلت، گرفتار آتش سوزي و حريق خرمن مي شود، رنجهايش هدر رفته است. گناهان، آتشي در خرمن عبادات و اعمال ما هستند كه آنها را بر باد مي دهند.

خلاصه آنكه: شيطان، يا جلوي ورود آب زلال را به جام دل انسان مي گيرد، يا پس از پر شدن اين ظرف، آن را آلوده و فاسد مي سازد و يا «زيراب» آن را كشيده، آب ها را هدر مي دهد.

امام سجاد عليه السلام در دعاي «مكارم الاخلاق» از خداوند چنين مي طلبد: «الهي عبدني لك و لاتفسد عبادتي بالعجب... اعزني و لاتبتليني بالكبر...» [1] خدايا، مرا بنده ي خودت ساز، ولي عبادتم را با عجب، فاسد مگردان، مرا عزيز كن ولي به تكبر مبتلايم مساز.

صدقه هم كه نوعي عبادت مالي است، به تعبير قرآن، با منت نهادن باطل و تباه مي شود [2] .

كاشتن نهال، وقت چنداني نمي برد، ولي به ثمر رساندن و مواظبت از سلامت آن و زدودن آفت ها دشوار است. گاهي گناهان يا حالات ناپسند روحي، همه ي نيكي ها را بر باد مي دهد.

در حديث مي خوانيم: «ان الحسد ياكل الحسنات كما تأكل النار الحطب» [3] .



[ صفحه 32]



آنگونه كه آتش، هيزم را مي خورد، حسد هم حسنات را مي خورد.

در روايتي آمده كه: عابدي مغرور و فاسقي شرمنده، هر دو وارد مسجد شدند، فاسق، به خاطر حالت توبه و پشيماني، دگرگون گشت و مؤمني صالح شد ولي عابد، به خاطر غرورش، فاسق از كار درآمد. [4] .