خشوع، آن توجه قلبي به پروردگار و داشتن حالتي است كه مناسب با عظمت خداوند است. پرستش خدا بايد همراه با قلبي سرشار از احساس عظمت خدا و كوچكي و نياز در مقابل او باشد. قرآن، در وصف مؤمنان رستگار، «خشوع در نماز» را بيان مي كند: «الذين هم في صلاتهم خشعون» [1] .

اين خشوع قلبي، بايد سراسر وجود اهل عبادت را فرابگيرد. راه بدست آوردن آن، اين است كه نمازگزار، چنان عبادت كند كه گويا خدا را مي بيند و لذت و كوچكي خويش را در برابر قدرت و عظمت او حس كند.

در حديث است: «اعبدالله كانك تراه» [2] .

خدا را چنان عبادت كن كه گويا او را مي بيني.

در حديث ديگر است: «فصلها لوقتها صلاة مودع» [3] .

نماز را در وقتش چنان بخوان، كه گويا آخرين نماز توست و تو از نماز و دنيا خداحافظي مي كني.