انسيه ميرزايي

اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم با لاله ها قامت مي بستم و با شقايق ها به ركوع مي رفتم و با اقاقي ها به سجده مي افتادم. اگر در آن نماز بودم حي علي الصلوة را در دفتر ذهنم حي علي الشهادة حك مي كردم و كلمه لااله الا الله را باخون عزيزان كربلا مي نوشتم، برروي پرچمي به وسعت تاريخ.

انسيه ميرزايي، پانزده ساله، نثر ادبي خود را در سه صفحه با موضوع «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم …» نوشته است. اين نويسنده در آغاز با بازگويي واقعه كربلا نوشته ي خود را آغاز مي كند و در ادامه به تفسير برپايي عاشورا مي پردازد و با زباني ساده و صميمي اجزاي نماز را ـ ركوع، سجده، تشهد و … ـ در لابه لاي واقعه كربلا



[ صفحه 306]



مي گنجاند و در انتها، امام حسين عليه السلام را مخاطب قرار داده و ابراز مي كند:

اكنون كه اين آرزو نشدني است، مي توانيم در سنگر حجاب و عفاف، آرزوي خود را برآورده كنيم.