فرشته كاظم زاده

آن جا كه غروب، فانوس ديدگانش، سايه سار قامت بلند نخل هاي سوخته و بستر تفتيده خاك شده بود، دست هاي به آسمان ساييده اش چون جام شكسته اي در طلب دُرّي ناب و در كنج گونه هاي عطش ناك كوير، به انتظار شميم نمناك قطره هاي دُرّ و بر بلنداي خاكي قلب تفتيده كوير و ستايشگر حضرت يار بود.

… جهاد علي در سنگر نمازش بود و نماز علي در جبهه ي جهادش و زهد علي در گيتي بي پايان عشقش بود و مروتش در همان بستر مسند پيامبر جوشيد.



[ صفحه 282]



… علي، ابهام شب تار را به حلاوت صبحِ دل، مبدل كرد.

… علي، تراوش قطرات نمناك عشق بر پيكره سترگ زمين است. علي، طبيب درد شب هاي ملتهب است.

علي، مهد ولايت جاودانگي است. او كهكشان قافله سالار تشنه كامان حقيقت است. علي، فرياد غربت ناله ها است در مظلوميت محض….

فرشته كاظم زاده قطعات ادبي خود را در يك موضوع كلي به نام «شهيدان نماز» نوشته است. اين متن در ده بخش مجزا تدوين شده است. اين ده بخش عبارت اند از: «شهيد»، «فلسطين»، «عشق بي مانند»، «روزنه اي به سوي اميد»، «عاشق دل داده»، «با نوشته ها سخن مي گفت»، «روحي از نسيم»، «جاني از افق»، «طليعه داران ظفر»، «ماه ضيافت رضوان» و «خلوت حضرت علي عليه السلام با خدا».

اين اثر با عروج عاشقانه امام علي عليهه السلام به هنگام شهادت آغاز مي شود. سپس به حماسه حسيني پرداخته و تعبيري از حسيني بودن و زيستن ارائه مي گردد. فلسطين و ماجراي آن از موضوعاتي است كه فرشته كاظم زاده به آن پرداخته است و گوشه اي از مظلوميت مردم آن را به تصوير كشيده است. هم چنين او دوباره به موضوع امام علي عليه السلام مي پردازد و صحنه هايي از نماز آسماني او را به بيان در مي آورد. در بخشي از اثر، نويسنده به ارتباط رمضان و نماز مي پردازد و اين ماه را باران رحمت عشق توصيف مي كند.



[ صفحه 283]