زينب غميلوئي گلوجه

آيا آن گاه كه صداي بلند الله اكبر از گلدسته ي مسجد بلند مي شود؛ آن زمان كه نداي اشهدان لااله الا الله از گلوي پر از درد مؤذن بانگ برمي دارد؛ آن جا كه انسان عزم را جزم براي ركوع و سجودت مي كند. همان زمان كه چشم ها در بدرقه ي قدم هاي زائران، بر در مسجد دوخته مي شود، پاسخي جز لبيك مي توان داشت؟

زينب غميلويي گلوجه متولد 1360 است و از تهران شش قطعه ادبي ارسال كرده است. نويسنده متن خود را با نداي الله اكبر كه از گلدسته بلند مي شود، آغاز مي كند و با ذكر نام حضرت ابوالفضل عليه السلام به شهيدان نماز مي پيوندد. در ادامه درباره ي امام حسين عليه السلام و نماز سخن مي گويد و در انتها آرزو مي كند اي كاش اين جا كربلا بود.



[ صفحه 275]