مريم طالبي

سال هاست كه در جست وجوي آرامگاهي هستم و در پي وصال معبودي كه مرا به سوي خود خوانده است. اين آرامگاه امن و تنها پناهگاه جان را، كه سكوي پرواز روح است، در نماز مولا يافتم.

نماز، ارتباط معنوي دل با خداست كه با حركت دست به عقب آغاز مي شود. اين حركت، به تمام مادّيات پشت پازدن و پشت كردن به هواي نفس است. وقتي در مشكلات و درگيري هاي روزمره دست و پا مي زنم، تنها ناجي من همان است كه بانگ الله اكبر، زمان آن را اعلام مي كند.

مريم طالبي بيست سال دارد و دانشجوي كارشناسي مترجمي زبان انگليسي است. متن او «پرواز روح» نام دارد. مريم از زماني مي گويد كه نمي دانست فلسفه ي خواندن نماز به زبان عربي چيست.

او در قسمتي از متن خود به واقعه ي بيرون كشيدن تير از پاي مولاي متقيان علي عليه السلام اشاره مي كند و به توصيف آن مي پردازد. در تلقي او تنها پناهگاه جان و سكوي پرواز روح، نماز است.

نويسنده سپس به نبرد درون خويش اشاره مي كند؛ نبردي كه بين خير و شر صورت مي گيرد؛ اما در نهايت خير پيروز مي شود و شخص به سمت عبادت مي رود.



[ صفحه 222]