مينا شاهزماني

اگر من در نماز امام حسين عليه السلام بودم. سجود كعبه ي عشق را در قلبم حكاكي مي كردم و ضريحي از بلور براي قبر مطهرش مي ساختم و تا ابد آن را طواف مي كردم. پرتويي از تلألؤ نمازش در تاريكي و غريبي قلبم آويزان مي كردم و پرستوي بي قرار وجودم را در افق بي پايان عشق نماز او رها مي كردم.

اگر من در نماز امام حسين عليه السلام بودم، مرواريد سرشك چشم ها را در دلم مي كاشتم تا دانه هاي بندگيِ عشق با پرتويي از نورش جوانه زند و زلالِ بارانِ عشقش را كه بوي اخلاص مي دهد مي نوشيدم.



[ صفحه 207]



مينا شاهزماني از اصفهان، در دو صفحه، قطعه ي ادبي خود را با موضوع «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم…» تنظيم و ارسال كرده است. او در نوشته اش به احساسات خود در قبال حادثه ي كربلا مي پردازد؛ احساساتي كه از روحي شاعرانه خبر مي دهد. در انتها نيز نوشته اش را به رباعي زيبايي درباره ي اقامه ي نماز و نقش آن در حادثه ي كربلا ختم مي كند.