مهناز سلطاني

از تنگناي خيال و پهن دشت وجودم به افق لاجوردي مي نگرم و در انديشه آن روزگاري هستم كه پرستوهاي وادي عشق در سرزمين نينوا به اميد وصال يار عاشقانه پر كشيدند. هنگامي كه منادي نداي ملكوتي اذان را در دشت خونبار كربلا سرداد، آلاله هاي شهادت، سجاده ي عشق را بر سنگ فرش بيابا ن هاي گداخته ي عاشورا گستردند.



[ صفحه 197]



آلاله هاي دشت كربلا در محراب مولايشان نماز را به پا ساختند تا به كور دلان بفهمانند كه عهد ديرينه ي خويش را به ديده منت دارند و با زلال عطر يادشان تا ابد مشام مؤمنان را معطر سازند و توفيق احرام در صحن و صفاي ملكوتي آقايشان دارند و در آخر لبيك گويان در ركاب مولا به ابديت مي پيوندند.

مهناز سلطاني متولد 1352 و ساكن تهران است او كه تا پايه سوم راهنمايي تحصيل كرده است، در موضوع «شهيدان نماز» براي ما متني ارسال كرده است. او در خيال خويش به سرزمين نينوا مي رود و در آن سرزمين شاهد نماز عاشوراييان است. او شهيدان كربلا را به آلاله هاي دشت كربلا تشبيه مي كند و از عشق آن ها به امام حسين عليه السلام و ارادتشان به آن حضرت سخن مي گويد.