مريم سيفي

خرامان خرامان به طرف باغ سرسبز باورهايم قدم برمي دارم. گويي احساس مي كنم در باغي گم شده ام كه همه ي گل ها عطرشان را



[ صفحه 194]



از دست داده و بلبلان، صدا و نواي خود را گم كرده اند. اگر اين باغ را بهشت گمشده ام بنامم، چه زيبا مي توانم آن عاشورايي را كه سا ل هاست منتظرش بودم بيابم.

آنان كه يك نفس و يكدل در كنار حسينم عاشقانه و خاضغانه به صف نماز ايستاده بودند؛ در حالي كه جرقه هاي آتش دامان آنان را فراگرفته بود، آنان هم گُل بودند وهم بلبل؛ آنان بودند كه به ما آموختند عشق به معبود ازلي را هر جا مي توان يافت.

مريم سيفي اهل نجف آباد يزدانشهر است. او نوشته اي كوتاه درباره ي «نماز امام حسين عليه السلام»، قلمي كرده است؛ نوشته اي كه بسيار ادبي و شاعرانه است و اين نثر شاعرانه، براي وصف امام حسين عليه السلام، ياران آن حضرت و وصف نماز در روز عاشورا بسيار مناسب است. به نظر سيفي اين نماز عاشورا بوده است كه به ما چگونگي زندگي كردن را آموخته است.