الهه سالاري

اي گل هميشه بهار من! نمي دانم براي پاسخ به اين سؤال چه بنويسم، از كجا شروع كنم و در كجا به پايان برسانم؛ چون من هيچ گاه نماز را در پشت سر تو نخوانده ام. به خاطر همين است كه نمي دانم اگر در نماز تو بودم چه احساسي داشتم.



[ صفحه 190]



من هيچ گاه در نماز امام حسين عليه السلام نبودم، اما مي دانم اگر در نماز آن گل سرخ خونين بودم، شور و شوق و عشقم در زندگي بيشتر مي شد و زندگي برايم يك بهشت پنهان از ديد ديگران مي شد.

الهه سالاري پانزده سال دارد و در سال دوم دبيرستان درس مي خواند. او آرزو و علاقه اش به حضور در عاشورا و نماز خواندن پشت سر امام حسين عليه السلام را به سفري طولاني تشبيه مي كند.

سالاري هم چنين در اين نوشته درباره ي نماز به زيبايي مي گويد و نماز را بهترين بهانه براي گفت وگو و رازونياز با خداوند مي داند.