شهلا خديوي

پژواكش بلند به گوش مي رسيد؛ ربنّايي كه در فضا مي پيچيد و محو مي شد. ذهن خود را گم كرده بود و ديده به دلبر سپرده بود. احساس فوران مي كرد. گويي آسمان، ما را به نظاره نشسته بود. به ركوع رفتم.

ماه در آسمان قدم مي زد. قدم هاي دل كه روي حرير روح پاورچين پاورچين مي رفت، سكوت شبانه ام را مي شكست. ضربان قلبم به آهنگ كربلا مي تپيد و لفظ تنهاي عشق را مي سرود.

شهلا خديوي اثر خود را در ده بخش تنظيم كرده است. موضوع نوشته ي او «اگر در نماز حسين عليه السلام…» نام دارد. در اين نوشته ها، او به بيان حالات روحي خود در اين موقعيت پرداخته است. نويسنده تعابير شاعرانه و عجيبي در نوشته هاي خود به كار برده است. مي توان گفت در سراسر نوشته ي او مدح و توصيف هاي شاعرانه از خاندان اهل بيتِ عصمت و طهارت به چشم مي خورد.



[ صفحه 146]