مينا حسين زاده مرزناكي

خدايا! اگر حسين عليه السلام سر را در سجاده ي عشق مي گذاشت و من نيز لايق مي بودم و در آن نماز ايشان را همراهي مي كردم، از حسين عليه السلام مي خواستم كه مرا شفاعت كند و رو به خدا ناله مي كردم كه:



[ صفحه 127]



الهي! سر را در سجاده ي ملكوتي تو مي گذارم و زبان گنگ و لال گونه ام را مي گشايم و دستان نيازمندم را به سوي سفره ي دل ها باز مي كنم.

خدايا! من، در نماز عاشورايي امام حسين عليه السلام شركت نداشتم، پس از تو شهادت در راه او را مي طلبم و از تو مي خواهم مرا در صفوف نمازگزاران منجي عالم، امام زمان عجّل الله تَعالي فَرَجهُ شَّريف قرار دهي تا من نيز لحظه اي از زندگي ام را به شيريني و حلاوت آن نماز عاشورايي عطرآگين كنم.

مينا حسين زاده مرزناكي، در چهل و يك صفحه به موضوع «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم…» پرداخته است. وي در صفحه هاي نخست درباره ي نماز عاشورا سخن مي گويد و در صفحه هاي بعد به خود نماز و تفسير آن مي پردازد. او در نوشته هايش از احاديث مربوط به نماز و خاطرات استفاده كرده و بيشترين چيزي كه برآن تأكيد مي كند، محتواي نماز است. وي هم چنين در قسمت هايي از نوشته اش به مقايسه ي نماز خود و نماز ائمه اطهارعَلَيهم السَّلام مي پردازد.