قدرت الله جهانگيري

نماز، اين دژ محكم و استوار در برابر پليدي و اين پل ارتباطي مهم مابين بنده و معبود، نشانگر ايجاد رشته ي اتصالي محكم و چسبنده است كه هيچ چيز ياراي شكستن آن را ندارد.

نماز، تداعي كننده ي شيرين ترين لحظات زيستن در اين جهان بي مأواست.



[ صفحه 112]



آن دم كه به قصد اداي فريضه ي نماز، مهيا شويم و اندام خويش را به آب طهور غسل دهيم و به ميعادگاه عاشقان دلسوخته پا نهيم و پس از آن كه به قصد اقامه ي صلات دست ها را تا بناگوش برده و ذكر زيبا و رساي الله اكبر را برزبان جاري سازيم، ديگر از هر چه و هركس در اين دنياست دل بريده و تنها نظرمان به آن منبع عظيم رحمت و مغفرت معطوف مي شود.

قدر ت الله جهانگيري اثر ادبي خود را به صورت مقاله در موضوع «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم…» نوشته است.

او صحبت را با قطعه ي شعري آغاز مي كند و به ابراز عشق دروني خود مي پردازد. سپس دست به توصيف عشق و عاشق مي زند و به بيان تعابير مختلفي مي پردازد كه از آن ها در خاطر دارد.

متن او داراي منابع و مآخذي است كه وي مطالب خود را از آن ها اخذ كرده است. اين منابع بدين شرح است:

1. فرهنگ عاشورا / جواد محدثي

2. حبيب و محبوب / مؤسسه فرهنگي قدر ولايت

3. نفاق در قرآن / سيد احمد خاتمي

4. داستان ها و حكايت هاي نماز چهارده معصوم / عباس عزيزي

5. مثنوي / مولوي

6. دوبيتي هاي باباطاهر



[ صفحه 113]



وي در بين صفحات و مطالب، از اشعار مولوي و باباطاهر استفاده كرده است؛ ولي متن او داراي بخش ها و فصول خاصي نيست.