احمد جعفرزاده نجار

سخن گفتن از نماز چه سخت است؛ آن هم زماني كه بر سجاده ي عشق سر به ستايش برده باشي؛ ستايشي كه قدرتش به بلنداي آفتاب است و عمرش به پهناي تيغ هاي جهالت كوفيان.

همانا اين است سخن رسول حق كه: نماز، جداكننده است از ناحق و نور است براي چشم مؤمن تا از ابليس ايمن شود.

و اما اگر بر سجاده ي عشق حسين عليه السلام مي بودم، بر تربتش بوسه مي زدم؛ همان تربتي كه لحظه اي بعد بوسه گاه ابدي تاريخ مي شد. اگر در نماز عشق بودم، نمي آسودم تا بگيرم دامن معبود را و بگويم اشهدان لااله الا الله؛ تا بنوشم شربت شيرين شب هاي مناجات حسين عليه السلام را؛ تا پيام سرخ خون كربلا ره يابد در رگ هاي اين زمان.

نوشته ي «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم…» به قلم احمد جعفرزاده نجار از مشهد، حاوي مطالب ظريفي است كه در دو صفحه نوشته شده است. در صفحه ي اول، نويسنده درباره ي سوژه، مطالبي را بيان كرده است و در نيمه ي دوم اين قطعه ي ادبي پيام سرخ عاشورا را، نماز اول وقت بيان مي كند.



[ صفحه 103]