زهرا جعفري

اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم، با شنيدن بانگ مؤذن پشت سر مقتدايم قامت مي بستم و خود را آماده ي نماز مي كردم.

از آن زمان كه نيت نماز را مي گفتم، كلمات آهنگين نماز را با اشك شست وشو مي دادم و از ركوع به سجده ي عشق و از سجده به قامت تكبير، بلند مي شدم.

چه زيباست به سجده افتادن به پاي نهايت حق! اما افسوس كه من در آن نماز و در بين فرشتگان عاشورا نبودم.

قطعه ي ادبي زهرا جعفري در دوصفحه تنظيم شده است و سوژه ي آن «اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم…» مي باشد. نويسنده با پرداختن



[ صفحه 101]



به اجزاي نماز و پيچيدن آن ها در لفافه اي از تصويرها و استعاره ها، سعي براين دارد كه خواننده را در حادثه ي عاشورا و موقعيت راوي قرار دهد.