مريم پايدار

اگر در نماز امام حسين عليه السلام بودم… هرگز سر از سجده برنمي داشتم و با تمام وجود در جاي جاي خاك كربلا سجده مي كردم. آن قدر به خداوند و آسمان نزديك مي شدم كه بتوانم تمام ستاره هاي عاشق آسمان كربلا را بچينم و چشمك زنان در دستان اسطوره هاي كربلا بگذارم.



[ صفحه 93]



در نماز از خداوند فقط آب مي خواستم، براي كودكان تشنه لب و عطش دار كربلا تكبير مي گفتم و آرام آرام به آسمان نزديك مي شدم و سيلي محكمي به آسمان مي زدم تا بگريد و ببارد. ببارد و خاك كربلا را سيراب كند.

آن قدر در كنار امام حسين عليه السلام نماز مي گذاشتم تا از همه چيز و همه كس بي نياز شوم اما محال است، محال!

مريم پايدار از تهران اين قطعه ي ادبي را نوشته است. او كه هم اكنون هفده سال دارد در مقطع دبيرستان تحصيل مي كند. او در قطعه اش مي نويسد: اگر در نماز امام حسين عليه السلام بود، هرگز سر از سجده برنمي داشت و از خداوند براي كودكان عاشورا آب درخواست مي كرد.