زينب اجاقلو

سايه هاي خورشيد را نتوان ديد، چون ديدارش به هزاران ديده نياز دارد. آيا نماز امام حسين عليه السلام را ديده اي؟ آيا مظلوميت او را ديده اي؟ مطمئناً نه. او بال هاي سفيدش را به سوي اوج گشود و آن ناشناختني مهربان، با آغوش گرم او را پذيرفت.

تصوّر اين كه در نمازش باشم، هيچ وقت به ذهنم خطور نمي كند. عقل و فكر من گنجايش آن همه بزرگي و شكوه را ندارد. زبانم از هيجان آن همه زيبايي و عظمت قاصر است. نمي دانم چرا دست به قلم برده ام؟ نمي دانم چرا حسيني بودن حسين عليه السلام را نفهميده ام؟ اگر محمد صلي الله عليه و آله به معراج رفت، حسين عليه السلام نيز رفت. او معراج را در زمين و در خاك كربلا يافت.

اگر در نمازش بودم، با آرامشي پايان ناپذير سرم را روي زانوهايش قرار مي دادم تا اشك خجلت از گونه هايم سرازير شود. سپس بر دست هاي خسته اش بوسه اي از عشق مي نهادم….



[ صفحه 20]