ياسهاي سپيد
شيوا همراز
بهار با قلم موي سبز بر پيكر سجّاده ام نقاشي شده
و در چهار گوش سجّاده ام دامنش را پهن كرده
ياسهاي سپيد برگِرد مُهرم حلقه زده اند
و با نواي اذان مي رقصند
بارها پيشانيم لبان مهر را بوسه زده است
و دامان بهار را با غزلهاي نمناك خويش تر مي كنم
شبنم هاي شيشه اي شعرم درآغوش برگها رها شده اند
آري بارها پيشانيم لبان مهر را بوسه زده استتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتتت