در هنگام ركوع، سزاوار است كه به ياد عظمت خداوند باشي و در خود احساس كوچكي و خواري نمايي و كوشش كني تا قلب به خشوع كشيده شود و بر زبان تسبيح و تحميد او را جاري سازي. از اميرالمؤمنين(عليه السلام) پرسيدند: «معناي كشيدن گردن به هنگام ركوع چيست؟»

فرمود: «معناي آن اين است كه من به خداوند ايمان آورده ام؛ هر چند كه گردنم زده شود.» [1] .

در كتاب مصباح الشريعة از امام صادق(عليه السلام) چنين نقل شده است: «هيچ بنده اي نيست كه ركوع نمايد و حق ركوع را ادا كند، مگر آن كه خداوند تبارك و تعالي او را با نور درخشانش مزين مي كند و با سايه ي كبريايي اش بر او سايه مي افكند و به لباس برگزيدگانش او را ملبس مي كند.»

امام ششم(عليه السلام) مي فرمايد: «ركوع، ادب است و كسي كه ادب به جا نياورد، لياقت قرب را ندارد.»